Του Eurogroup το κάγκελο

Άλλη μια μέρα ξημέρωσε παρά τις  περί του αντιθέτου προβλέψεις στην μνημονιοκρατούμενη Ελλάδα. Με χαρά πληροφορήθηκα από τα μιντιακά δρώμενα που σκίζονται για την ενημέρωση μας ότι η Πατρίδα παραμένει στην Ευρώπη και δεν της επιδόθηκε η τρισκατάρατη έξωσις από αυτό τον οργανισμό αλληλεγγύης των τραπεζών, συγγνώμη... των λαών ήθελα να πω.

Έτσι γλυτώσαμε και τον εξοβελισμό μας στα ακρότατα όρια του σύμπαντος, μιας και το κρυφό σχέδιο των Ευρωπαίων, που αποκαλύφθηκε την τελευταία στιγμή από το αθάνατο ελληνικό δαιμόνιο,  ήταν να μας διακτινίσουν εις αυτή την ανεξερεύνητη περιοχή άπαξ και δια παντός ώστε να γλυτώσουν από τις λαμογιές μας και την αναρχοκουμουνιστικοφασίζουσα νοοτροπία μας.

Επιπλέον, θα ξεμπέρδευαν οριστικά από την μπόχα που αναδύουν τοπικά εδέσματα, όπως κάτι σκορδαλιές και τζατζικοκρέμμυδα, με αποτέλεσμα να ανέβουν οι χρηματιστηριακές πωλήσεις στα -ομιλούντα την Ελληνικήν- λαχανάκια Βρυξελλών που στηρίζουν ως ακλόνητοι βράχοι τα θεμέλια της Ε.Ε.

Επειδή όμως αυτό το προσωπικό ιστολόγιο ή μπλογκ  για όσους προτιμούν να μένουν Ευρώπη (έστω και στα όνειρα τους…) έχει μελισσοκομική χροιά, νιώθω την ανάγκη να κάνω μια  σύντομη αναφορά επί του αντικειμένου.

Τα λιγότερα είναι περισσότερα (Robert Browning, 1812-1889)…

Και στη Μελισσοκομία!

Τον προσφάτως εκλιπόντα Θ. Μπίκο τον γνώρισα παρά μόνο μέσα από τα βιβλία του και από τα γραπτά του στην Μελισσοκομική Επιθεώρηση. Σε αυτά αναγνωρίζεται και στον πιο αδαή το άδολο πάθος του και η γνώση του για την μέλισσα καθώς και ένα ιδιαίτερο, προσωπικό ύφος στο γράψιμο.    Αυτά τα στοιχεία αποτελούν, για μένα τουλάχιστον, επιπλέον κίνητρο για να διαβάσω ένα κείμενο  πέρα από την πρώτη παράγραφο και μάλιστα περισσότερες από μια φορές ανεξάρτητα από την Αλήθεια που κουβαλάει.