Η πρώτη φορά και η ... τελευταία!

Θυμάστε τότε που ο  Άγιος Βασίλης, αφού ενημερωθήκατε για την ύπαρξη και το έργο του,  σας έφερε για πρώτη φορά τα Χριστουγεννιάτικα δώρα σας; Μετέπειτα το πρώτο σας φλερτ ή ακόμα καλύτερα το πρώτο σας αυτοκίνητο;

 Στοιχηματίζω, ότι τα αισθήματα χαράς και μέθης που μας προσφέρουν τέτοιες στιγμές, και ειδικά την πρώτη φορά που αυτές συμβαίνουν, νοιώθουν όλοι όσοι πρωτοαποκτούν  μελίσσια.

Έτσι και εγώ,αφού καμιά δεκαριά μήνες βασάνισα ξένα ζωντανά και το μυαλό μου με διάβασμα, ένοιωσα την ευτυχία να έχω τα δικά μου.

Η απόφαση μου ήταν - Μάιος του ΄12 -  να μεταφερθούν σε ιδιόκτητο χώρο φίλου στην ανατολική Αττική, που προσφέρθηκε να τα φιλοξενήσει . Έχοντας υπόψιν μου τη μάστιγα των κλοπών και των δηλητηριάσεων από τα ραντίσματα στους φοίνικες, απέκλεισα την περίπτωση του Υμηττού, θέλοντας να γλιτώσω τουλάχιστον από το πρώτο.

Το μέρος τότε φάνταζε ιδανικό. Με ελάχιστα σπίτια σε αρκετά μεγάλη απόσταση, κρυμμένο από τα αδιάκριτα βλέμματα και με ένα μεγάλο χωματόδρομο να το χωρίζει από τον πρώτο οικισμό. Μάλιστα η περιοχή ήταν κατάφυτη από θυμάρι, με τα πρώτα μπουμπούκια να έχουν ανθίσει.

Οπότε υπήρχε η φιλοδοξία να βουτήξω το κουταλάκι σε κάνα... πλαίσιο με μέλι, έτσι για να δοκιμάσω την γεύση απ'το δικό μου θυμαρίσιο. Για τρύγο όμως ούτε λόγος, αφού οι παραφυάδες μου των πέντε πλαισίων, δεν μπορούσαν να είναι παραγωγικές.

Μετά λοιπόν από μια σχετικώς περιπετειώδη μεταφορά και τοποθέτηση - ακόμα θυμάμαι το niva να χοροπηδάει με τα μελίσσια στη σχάρα, δεμένα  με τον γόρδιο δεσμό -  αποφάσισα, και έχοντας μεσολαβήσει διάστημα 15 ημερών, να κάνω την πρώτη μου επιθεώρηση.

Φτάνοντας στον τόπο, πλησίασα το θυμάρια που βρίσκονταν πλέον σε πλήρη άνθηση. Με έκπληξη είδα πολύ ωραίες κατακίτρινες...σφήκες να τα περιτριγυρίζουν. Για μέλισσες ούτε λόγος… Σκέφτηκα πως η νεκταροέκκριση δεν είχε ξεκινήσει ακόμα. Η δεύτερη "σφαλιάρα" ήρθε όταν άνοιξα τα καπάκια απ'τις κυψέλες. Τα πλαίσια με τα αποθέματα τροφών, μέλι και γύρη, είχαν καταναλωθεί, ενώ η κίνηση στις εισόδους των κυψελών από συλλέκτριες, ήταν μηδαμινή.

Έτσι έδωσα λίγο σιρόπι που είχα μαζί μου, και αποφάσισα να συντομεύσω τον χρόνο που θα μεσολαβούσε μέχρι την επόμενη επιθεώρηση. Μετά την πάροδο πέντε ημερών, βρέθηκα ξανά πίσω στο μελισσοκομείο αλλά και στο ίδιο έργο θεατής… Οι σφήκες στα θυμάρια και οι μέλισσες να απολαμβάνουν τη θερινή ραστώνη.Βλάσφημος δεν είμαι, αλλά μετά από εκείνη την επίσκεψη ένοιωσα για πρώτη φορά την ανάγκη να βρω έναν παπά να εξομολογηθώ.

Αργότερα και αφού ηρέμησα λίγο, άρχισα το παρακαλετό: γιατί καλές μου δεν πετάτε; μήπως δεν σας αρέσει το θυμαρίσιο μέλι; Αν όχι μπορείτε να μαζέψετε νέκταρ από άλλα λουλουδάκια..

Στις επιθεωρήσεις που ακολούθησαν το΄ χα πάρει πια απόφαση: μου πούλησαν χαλασμένες μέλισσες από σπάνια ράτσα, που αντί να συλλέγουν την τροφή τους, περιμένουν το αφεντικό να τις ταΐσει.(Βέβαια μετά από κάμποσους μήνες, συνειδητοποίησα ότι περισσότερες πιθανότητες είχαν να συλλέξουν μέλι το χειμώνα με πέντε μέτρα χιόνι, σε οποιοδήποτε άλλο μέρος της Ελλάδας, παρά εκεί που τις είχα μέσα στο κατακαλόκαιρο).

Σήμερα με πιάνουν τα γέλια σκεπτόμενος το όλο σκηνικό, αλλά εκείνη η περίοδος υπήρξε για μένα πραγματικό βάσανο. Μετέπειτα, έχοντας τη συνοδεία του ξαδέρφου μου και σήμερα συνεταίρου στην "τρέλα", συνέχιζα να εκτελώ χρέη ντελίβερι στα μελίσσια, μέχρι που τον Αύγουστο, αποφάσισα να δώσω άδεια στον εαυτό μου, για να βρω με την βοήθεια της παραλίας και μιας ξαπλώστρας, την ηρεμία μου.

Το μόνο που άλλαξε επιστρέφοντας αρχές Σεπτέμβρη, ήταν ότι ένα μεγάλο πλήθος από σκούρκους (VESPA ORIENTALIS*) είχαν στήσει φαγοπότι με μενού τι άλλο; τις μέλισσες μου. Αφού και αυτό το πρόβλημα αντιμετωπίστηκε με σχετική επιτυχία, επικοινώνησα  με τον άνθρωπο που μου πούλησε τα μελίσσια μπας και μάθω, γιατί, ενώ έχοντας κάνει τα προβλεπόμενα ( τάισμα με σιρόπι και γυρεόπιτα, επαρκής χώρος για την γέννα της μάνας), τα μελίσσια "σέρνονταν".

*VESPA ORIENTALIS (σφήκα της ανατολής). Γνωστή ως Μπάμπουρας Σκούρκος κ.α. Παρουσιάζει έξαρση τους θερινούς μήνες αλλά και το Σεπτέμβριο, και για όσο ο καιρός παραμένει ζεστός.Αποτελεί σοβαρό εχθρό για τα μελίσσια, ιδιαίτερα για τα αδύνατα.Καταπολεμάται με παγίδες καθώς και με δηλητηριασμένα δολώματα.

        Αφού με ρώτησε που τα είχα πρωτοβάλει και του είπα για το μέρος, η επόμενη ερώτηση του ήταν αν ζούνε!

Απάντησα καταφατικά απορημένος..

-" Όλα;" μου λέει...

-"Ναι. Έχω βάλει και φελιζόλ από πάνω γιατί η θερμοκρασία έφτανε τους 40 βαθμούς Κελσίου. Tι συμβαίνει και αναρωτιέστε αν ζούνε;"

- "Στην περιοχή που τα' χεις βάλει ήμουν τις προάλλες. Δηλητηριάστηκαν από τα ραντίσματα στο φοίνικα 200 σμήνη και βοηθούσα τον ιδιοκτήτη, να κάνει συνενώσεις για να γλυτώσει όσα μπορούσε. Άσε που φέτος ήταν η χειρότερη χρονιά που θυμάμαι σαν μελισσοκόμος. Έχω τα μελίσσια στο πεύκο και σε πολλά, από την υπερβολική ζέστη, πεθαίνει ο γόνος. Νομίζοντας το μελίσσι ότι ευθύνεται η μάνα, την κάνει αντικατάσταση. Μόλις η νέα αρχίζει να γεννάει, ο γόνος πεθαίνει πάλι και προχωρούν ξανά σε αντικατάσταση. Πάντως να ξέρεις εκεί που είσαι μέλι δεν έχει.."

- " Μα έχει θυμάρι." ψέλισα...

- " Το θυμάρι σε σένα έχει να δώσει πάνω από δέκα χρόνια"

Αυτό ήταν... επιστρέφοντας σπίτι αποφάσισα ότι την επόμενη χρονιά τα μελίσσια μου θα πρέπει να μετακομίσουν επαρχία, αν  ήθελα να δω μέλι στα βάζα και όχι σε καμιά... δαχτυλήθρα.

Τους επόμενους μήνες εξοπλίστηκα με ότι υπομονή είχα, παρακαλώντας τις δυνάμεις του σύμπαντος να ξεχειμωνιάσουν με ασφάλεια, μπας και δεν εγκαταλείψω το όλο εγχείρημα γρήγορα και προπαντός, άδοξα.

Ευτυχώς οι δεήσεις μου εισακούσθησαν και ο χειμώνας ήταν ελαφρύς μέχρι που στα μέσα Φεβρουαρίου άρχισαν να ζωντανεύουν και πάλι. 'Εκτοτε και για ένα μήνα περίπου, συνέβη ένα "θαύμα". Ο τόπος που μέχρι εκείνη τη στιγμή φάνταζε στα μάτια μου σαν μια ατελείωτη έρημος, πρασίνισε, έβγαλε λουλούδια και κυρίως με την εξαιρετική ανθοφορία του ασφόδελου**, έκανε τα μελίσσια να γιγαντωθούν και εμένα να χαμογελάω. Τέρμα τα ταίσματα, οι διεγερτικές τροφοδοσίες και οι γυρεόπιτες σκέφτηκα...

**ΑΣΦΟΔΕΛΟΣ  (lat.  Asphodelus microcarpus): ανήκει στη οικογένεια των λιλιειδών και είναι ενδημικό της κεντρικής και νότιας Eυρώπης. Πρόκειται για ζιζάνιο ανθεκτικό στη βόσκηση,  και είναι μεγάλης αξίας μελισσοκομικό φυτό. Με την άνθιση του τους μήνες Φεβρουάριο- Μάρτιο στις νότιες περιοχές, δίνει ώθηση στα μελίσσια για να εκμεταλλευτούν πρώϊμες ανθοφορίες.Δίνει μέλι και γύρη κόκκινου χρώματος. (πηγές: wikipedia, wikimedia commons).

Κρατώντας την υπόσχεση που έδωσα στον εαυτό μου, τέλος Μαρτίου με τον ασφόδελο  αλλά και τα άλλα λουλούδια να σβήνουν, αφού ευχαρίστησα τον άνθρωπο που μας φιλοξένησε στο χωράφι του, μετέφερα τα μελίσσια σε τόπο που η άνοιξη μόλις άρχιζε να ξεκινά.