Από την άγνοια στη γνώση...

Πώς στ' αλήθεια είναι δυνατόν κάποιος να φτάσει στα όρια της παράνοιας μέσα από μια, κατά τα φαινόμενα, απλή διαδικασία, όπως για παράδειγμα την παρακολούθηση  σεμιναρίων μελισσοκομίας, έχοντας μέχρι σήμερα διαγνωσθεί με σώας τας φρένας;

Στην δική μου περίπτωση φαίνεται πως δεν ήταν και τόσο δύσκολο...Η προσέγγιση μου στο θέμα, μέχρι να ξανακαθίσω στο θρανίο ύστερα από πολλά χρόνια ήταν περίπου η εξής: εγώ αγοράσει μελίσσι, μελίσσι βγάλει μέλι, εγώ πουλήσει μέλι βγάλει λεφτά..Αμ δε!

Βέβαια τα πράγματα στην αρχή πήγαιναν όπως τα είχα σχεδιάσει, αφού ο τότε δάσκαλος μου, την πρώτη μέρα στο μάθημα μάς μίλησε για την αρετή που πρέπει να έχουν οι μελισσοκόμοι. Ξεκίνησε με κάτι "απλοϊκά" του τύπου αυτός είναι ο κηφήνας, με φωτογραφία παρακαλώ, αυτή είναι η μάνα, αυτή η εργάτρια και κάτι τέτοια συναφή.

Το πρώτο σοκ όμως δεν άργησε να έρθει. Τι να έβλεπα εξωγήινους να προσγειώνονται στο κεφάλι μου, τι αυτό που αντίκρισα με ανοιχτό το καπάκι της κυψέλης, την ίδια αντίδραση θα είχα.

Ένα μαύρο πράγμα - και επιμένω στο ένα γιατί δεν έβλεπα μέλισσες - να σέρνεται πάνω στο πλαίσιο το οποίο μάλιστα το κράταγε με γυμνά χέρια. Αυτός απτόητος συνεχίζοντας την διάλεξη, να μιλά για γύρες και κάτι άλλα. Μπροστά στο θέαμα που έβλεπα, τα λόγια του ακούγονταν σαν προχωρημένο μάθημα της κινεζικής γλώσσας.

«Δηλαδή τώρα θα πρέπει να κάνω αυτό που κάνει αυτός;», αναρωτήθηκα. «Δε βάζω καλύτερα το χέρι μου στο στόμα του καρχαρία; Τουλάχιστον με την πρόοδο της επιστήμης μπορεί και να στο ξανακολλήσουν!». Το μόνο που με απέτρεψε από το «να την κάνω» άμεσα με ελαφρά πηδηματάκια σιχτιρίζοντας τις σπουδαίες ιδέες που είχα, ήταν η παρουσία γυναικών στο τμήμα, και ως γνωστόν τα γυναικόπαιδα πρέπει να εγκαταλείπουν πρώτα το καράβι.

Αργότερα, βέβαια, με την βοήθεια ενός ζευγαριού χοντρών δερμάτινων γαντιών και μιας σχεδόν αδιαπέραστης στολής, μπόρεσα να κρατήσω για πρώτη φορά πλαίσιο και να κερδίσω πίσω ένα μέρος της αυτοπεποίθησής μου. Όμως το πραγματικό μπλέξιμο - το οποίο μπορώ να το συνοψίσω στην φράση: ασυμβατότητα της θεωρίας με την πρακτική γνώση πάνω στα μελίσσια- τώρα ξεκινούσε.

Ενώ στο κεφάλι μου στροβιλίζονταν λέξεις και έννοιες όπως σμηνουργία, μέθοδος ντεμαρί, διεγερτική τροφοδοσία, μέρες που θέλει ο κηφήνας να εκκολαφθεί, βασιλοτροφία (ναι, ακόμα και αυτό!), και δεν ξέρω εγώ τι άλλο, στο μελισσοκομείο προσπαθούσαμε  να δούμε αυγό ημέρας, και να βρούμε την βασίλισσα.

Λογικό άλλωστε γιατί η εμπειρία πάνω στο μελίσσι, κατακτιέται  πιο δύσκολα απ΄το να διαβάσεις ένα κομμάτι χαρτί.

Θέλω εδώ κάνοντας μια παρένθεση, να ζητήσω συγνώμη από όλες τις μάνες που σαν εκπαιδευόμενος έψαχνα μανιωδώς να βρω ως αν να ήταν εγκληματίες ειδεχθών πράξεων.

Η ίδια η ιστορία της υπερπληροφόρησης συνεχίστηκε και τους επόμενους μήνες με τα πράγματα να χειροτερεύουν, εξαιτίας των πολλών αντικρουόμενων πηγών, αλλά και επιλογών που είχα στην εφαρμογή ενός τεχνικού ζητήματος. Για να δώσω κάποια παραδείγματα, όταν κόβεις μια παραφυάδα εφαρμόζεις την μέθοδο της βεντάλιας ή την μεταφέρεις 5km μακριά;Όταν εφαρμόζεις διεγερτική τροφοδοσία ταΐζεις σιρόπι 1 προς 1 ή 1 προς 2; Και με ποιο τρόπο: με πιατάκι, με μπουκάλι, με κανάτα ή κατσαρόλα; Άσε με την σμηνουργία που είχα σχεδόν αποφασίσει την άνοιξη να εφαρμόσω όλες τις μεθόδους καταστολής μαζί, συν μια που έμαθα ότι εφαρμόζουν στον Καύκαυσο, για να μη «μου την κάνουν» τα μελίσσια. Και όποια πιάσει βρε αδερφέ...

Είναι δυστυχώς βάσανο, για κάποιον που ξεκινάει την μελισσοκομία να έχει περισσότερες επιλογές από μια για να αντιμετωπίσει ένα θέμα, που πολλές φορές μπορεί να είναι απλό, μέχρι άνευ μεγάλης σημασίας.

Έχοντας, λοιπόν, φτάσει σε ένα οριακό σημείο, αποφάσισα να κάνω δύο κινήσεις που με βοήθησαν, πρωτίστως να μην εγκαταλείψω το εγχείρημα που λέγεται μελισσοκομία - και την ευχαρίστηση που μου δίνει αυτό σήμερα - και δευτερευόντως να παραγάγω προϊόντα της μέλισσας, έστω και σε μικρές ποσότητες.Έτσι, όσον αφορά την θεωρία ακολούθησα το βιβλίο του Νικολαΐδη, με τίτλο Μελισσοκομία: σύγχρονες μέθοδοι εντατικής εκμετάλλευσης, παρακολουθώντας τον τρόπο εργασίας, έστω και σποραδικά,  ενός κατά την γνώμη μου σπουδαίου επαγγελματία του κλάδου, που πρωτίστως με κέρδισε σαν άνθρωπος.