Ποια πεύκα και βαρέματα; Μόνιμη φαγούρα για έλατο

 Η σημερινή ανάρτηση αποτελεί μια υπόθεση εργασίας που με ιντριγκάρει ιδιαίτερα και τίποτα παραπάνω. Βουρ στο ψητό λοιπόν…

Συλλέκτρια κατά την μελιτοφορία του ελάτου

Τα μελίσσια που μπαίνουν στα έλατα ερχόμενα απευθείας από τις πορτοκαλιές ή  τάισμα με σιρόπι αδυνατούν να συλλέξουν μέλι, ειδικά σε φτωχές χρονιές σαν την φετινή, όχι επειδή είναι “καμένα” ή δεν έχουν γύρες αλλά κυρίως γιατί είναι “εκπαιδευμένα” σε νέκταρ (ή “νέκταρ”) πλούσιο σε σάκχαρα.

Απαραίτητη η νυχτερινή ανίχνευση

 Υπό το φως της ημέρας

Έτσι, αδιαφορούν για το λιγοστό μελίτωμα και ρίχνονται με τα μούτρα στην “άνοιξη” που υπάρχει στην ίδια περιοχή και την ίδια εποχή. Πιθανώς, το ίδιο να συμβαίνει και με άλλα μελιτώματα όπως αυτό της βελανιδιάς, που ενώ το "μέλι" υπάρχει στο δέντρο οι μέλισσες αρνούνται να το πάρουν. 

Χορτάτοι από λουλούδια και ομορφιές 

Επίσης, δεν μπορώ να αποκλείσω το ενδεχόμενο -και αυτό είναι χειρότερο σενάριο- πως λόγω της αλλαγής του κλίματος ή της κακής χρονιάς αν προτιμάτε και σας βολεύει, τέτοια μελιτώματα να είναι τόσο άγλυκα και φτωχά σε σάκχαρα που οι μέλισσες έτσι και αλλιώς αδιαφορούν για αυτά.

Με Εβρίτη συνάδελφο και φίλο λύνοντας μαγιάτικους γρίφους

Για μένα τουλάχιστον, οι προηγούμενες σκέψεις αξίζουν περαιτέρω διερεύνησης γιατί έχουν να κάνουν άμεσα με την διαχείριση ενός  κοπαδιού  και το τι μέλι κυνηγάμε, ανάλογα βέβαια με το πως πάει η κάθε χρονιά.